Каб адаптацыя вашага дзіцяці прайшла паспяхова, патрэбна сфармаваць у малога дадатную ўсталёўку на дзіцячы сад. Дзецям, якія цяжка прывыкаюць да садка, на дапамогу можа прыйсці казка. Яна дазволіць дзіцяці перажыць, «прайграць» гэту сітуацыю, знайсці выйсце з неі і стаць больш упэўненымі ў сабе.
КАЗКА №1. Кацяня Грачанік ідзе ў дзіцячы сад
Жыл-быў кацяня Грачанік. Ён быў шэранькі, толькі вушкі ў яго былі беленькія. І была ў Грачаніка мама, вялікая паласатая котка Мурка.
Неяк раз мама сказала Грачаніку:
— Заўтра ты першым разам пойдзеш у дзіцячы сад для кацянят.
— Дзіцячы сад?! А што гэта такое? — трохі спалохаўшыся, спытала кацяня.
— Дзіцячы сад гэта такое месца, дзе ўсенькія кацяняты разам гуляюць, ядуць і спяць, — усміхнулася мама-котка.
— Матулька, а мой сябар Сябрук таксама там будзе?
— Не, Грачанік. Сябрук будзе хадзіць у дзіцячы сад для шчанюкоў. А па вечарах і ў выходныя вы будзіце сустракацца і расказваць адзін аднаму, як вы добра прабавілі час у садку, што новага пазналі, у якія гульні гулялі, — вытлумачыла мама Грачаніку.
— Матулька, мне сумна будзе без Сябрука. А ты са мной будзеш? — спытаў малы-кацяня.
— Не, любы мой, я цябе адвяду ў садок, а потым пайду дахаты. Ты там будзеш гуляць з іншымі кацянятамі і выхавальніцамі, піць малачко, спаць. Не заўважыш, як час праляціць, і я прыйду за табой.
Грачанік уважліва выслухаў маму, усё зразумеў, але ўсё адно, яму не вельмі хацелася ісці ў садок. Ён не мог уявіць сабе, што гэтулькі часу будзе адзін, без мамы. Тым больш, што Сябрука там з ім не будзе. Кацяня доўга не магло заснуць, варочалася ў ложачку і думала, думала пра дзіцячы сад.
— Кузенька, прачынайся, уставай, пі малачко, чысці зубкі, і ідзём у садок! — пачула кацяня зранку мамчын голас. Уставаць з пасцелі зусім не хацелася, але і маму засмучаць не хацелася.
Насамрэч, Грачанік спадзяваўся, што мама Мурка раздумаецца і, заміж таго, каб ісці ў гэты самы дзіцячы сад, яны разам пойдуць на шпацыр. Па дарозе кацяня маўчала, а мама расказвала яму пра тое, што ён знойдзе ў садку новых сяброў.
— Матулька, але ж у мяне ўжо ёсць Сябрук! Навошта мне іншыя сябры?! — сказаў ён котцы.
— Дык жа гэта зусім не дрэнна — мець шмат сяброў! Гэта не значыцьж, што ты Сябрука забудзешся! — засмяялася мама.
У гэты момант яны падышлі да дзіцячага саду. Насустрач ім выйшла пухнатая шэрая котка.
— Я твая выхавальніца, а клічуць мяне Пушнінка, — прамовіла яна. — А вунь там іншыя кацяняты, з якімі ты зможаш гуляць у розныя гульні.
— Прывітанне, я Мурзік! Пайшлі гуляць у даганялкі! — адно чорненькае кацяня падбегла да Грачаніка і пацягнула яго за сабой.
Мама Мурка памахала свайму сыночку на развітанне і выйшла. Грачаніку стала трохі сумна, але Мурзік прыспешваў яго пачаць гульню. Спачатку яны пагулялі ў даганялкі, потым у хованкі і ў мячык, потым цётка Пушнінка пачытала ім казку «Хто сказаў мяў», потым яны выпілі малачко і леглі адпачываць. Пасля сну гульні працягнуліся. Грачанік пазнаёміўся з іншымі кацянятамі, было так цікава і весела, што ён не заўважыў, як прыйшло час, каб ісці дахаты.
— Мама, гэта было так выдатна! — сказаў ён сваёй маме па дарозе дахаты. — Як мне хочацца ўсё-ўсё расказаць Сябруку!
— Я думаю, што і яму ёсць чым з табой падзяліцца, — адказала Кузькіна мама.
Сапраўды, Сябрук ужо чакаў кацяняці каля хаты, каб расказаць пра сваё дно, а таксама пагуляць са сваім лепшым сябрам. Яны гулялі да самага вечара, але паспрабавалі раней легчы спаць, каб не праспаць і не спазніцца ў садок.
На наступную раніцу Грачанік устаў раней за маму і памчаўся піць малако і чысціць зубы. Ён ведаў, што яго чакае яшчэ адзін выдатны дзень у дзіцячым садзе.
КАЗКА №2. Казка пра Журбінку (для хлопчыкаў замяняем на мужчынскае імя)
Жыла-была дзяўчынка Маша. Спачатку яна была зусім малой, а потым расла-расла і падрасла. Ды так падрасла, што можна зараз ёй было ў садок ісці з дзеткамі гуляць. Мама і тата так узрадаваліся, што Маша вялікая. Уладкавалі свята. Мама торт спякла, і Маша нават сама свечкі задзімала.
На наступны дзень Машуля першым разам у садок пайшла, і так ёй там спадабалася, што нават ісці не хацела. Гуляла з цацкамі, ела кашу-вкусняшу. А яшчэ ў яе там сябрук з'явіўся — Сямён, такое вясёлае хлапчаня з кудзеркамі.
Цэлымі днямі яны разам гулялі. Сямён сядаў на адным канцы пакоя і пхаў Машы вялікі грузавік. Маша лавіла яго, нагружала ў кузаў кубікі і адпраўляла да Сямёна, а ён будаваў вялікую вежу. Весела ім было разам. Нават засынаць было нясумна, таму што ложачкі стаялі побач, і яны разам зачынялі вочкі і спалі.
І вось у адзін восеньскі дажджысты дзень, калі лісце стала зусім жоўтым, вецер прынёс у дзіцячы садок Журбінку. Яна была такая маленькая, шэранькая, як микробик, уляцела ў фортачку і схавалася ў кішэньку да Машы. І тут Машу як падмянілі. Стала ёй сумна, яна чамусьці знервавалася, маму страціла і давай плакаць. Усенькія дзеткі і выхавальніца яе супакойвалі, супакойвалі... А слёзкі самі сабой усё адно крапаюць, так кап-кап-кап... І ўсё Маша ведае, што мама хутка прыйдзе, проста сходзіць на работку, потым купіць смачны ёгурт і прыбяжыць за Машай. Ведае гэта Маша, а ўсё адно чамусьці сумна — хочацца, каб мама проста зараз прыйшла... А гэта ўсё сумная Журбінка сядзіць у кішэньцы і Машу засмучае, плакаць прымушае.
Сямён Машу спрабаваў развесяліць: і ў каравай прапанаваў пагуляць, ляльку ёй у вазку прыкаціў — а Маша ўсё адно сумная. І тут Сямён убачыў, што ў Машулі вочкі зусім мокрыя. І вырашыў ёй дапамогу:
— Дай, — кажа, — я тваю хустачку дастану, і слёзкі вытрам, не плач!
Выцягнуў Сёма Машыну хустачку, разам з ім Журбінка з кішэнькі і вытраслася, і зноў у фортачку паляцела. А Маша тут жа ўсміхнулася, а потым засмяялася і стала зноў вясёлая. А Сёма і іншыя дзеткі, вядома, вельмі ўзрадаваліся, што Журбінка зусім паляцела, і ўсе разам пабеглі мультыкі глядзець.
З той пары Маша заўсёды сваю кішэньку правярае, ціне захрасла там Журбінка і ніколі ў садку больш не журыцца.